خــــدایـــــا 

 لــــــــحظـﮧ هآے ســــکوتم؛

پـــــر هیآهــــــــــو تریـטּבقــــآیق زنـבگیم هستنـב

مــــــملو از آنــــــچـــﮧ

مــــےخوآهم بـــــــــــــــگویم

و

نــــــــــــمـےگـــــویم..

خدا تنها روزنه امیدیست که هیچ گاه بسته نمیشود...

تنها کسی است که با دهان بسته هم میتوان صدایش کرد...

با پای شکسته هم میتوان سراغش رفت

                                        کسی که نشسته است

با خدا باید بنشینیم دو تایی
دور میزی ترجیحا گرد
متقاعدش کنم که تنهایی چقدر درد بزرگی ست
تا لبخند بزرگی شاید
بر صورتِ گرد ِ زمین نقاشی کند

گم شده ام

خودم را گم کرده ام

آهای "من " کجایی؟!

این روز ها تلخ میگذرد.دستم میلرزد از توصیفش...

همین بس که:

نفس کشیدنم در این مرگ تدریجی مثله خودکشی کردنست با تیغ کند!